آدم از شنیدن استدلال‌ها و سخنان بعضی ها گریبان هم بدرد باز کم است ، حالا فکر کنید این گفتار از لسان مبارک مسئولین عالی رتبه ورزش ایران شنیده شود ، آن وقت این گزاره به غایت دهشتناک می شود که «چاکیدن» هم چاره ساز نیست !
خودتان قضاوت کنید ؛ وقتی کیومرث هاشمی، وزیر ورزش و جوانان می گوید : «تیم ملی بسکتبال ایران در حال پوست‌اندازی است و از سیاست‌های فدراسیون حمایت می‌کنیم!» یا محمود خسروی وفا، رئیس کمیته ملی المپیک در گفت و گوی نوروزی با کیهان ورزشی و در واکنش به سئوالی مبنی بر این که چرا برخی از فدراسیون‌ها مثل بسکتبال علی رغم ناکامی های متعدد خود را ملزم به پاسخگویی نمی‌دانند این گونه مصونیت می سازد که: «به نظرم موفق بوده اند، کارشناس من می گوید ناموفق بوده اند اما من نگاه می کنم که نیروی جوانی را آورده اند و باید به آنها فرصت داد؛ دوره بعد اگر نتیجه نگیرند من حرف شما را قبول می کنم» حجت تمام نمی شود ؟
اینجا دو صورتبندی مطرح می شود که آقایان مسئول با این سابقه قطور مدیریتی یا تعریف درستی از جوانگرایی ندارند یا این که به لطایف الحیل ، کلاهی بس فراخ سرشان رفته است ؛ البته قبول هرکدام از این فرضیه ها ، توفیر چندانی ندارد ...
بحرانی که امروزه ابعاد آن ، جامعه والبته ورزش کشورمان را به ستوه آورده ، فقدان «شایسته سالاری» وعدم رجوع به سازوکارهای معینی است که در همه کشورهای پیشرفته ، سرلوحه امور قرار گرفته و قاطعانه می‌توان مدعی شد که اتفاقا جوانگرایی در این معادله جایگاه چندان اثرگذاری ندارد. بدون وجود معیار، جوانگرایی هم مانند دیگر شعارها ادعایی دهان پُرکن خواهد بود که می‌تواند غصه‌ای بر غصه‌های ورزش ما بیفزاید. اگر لشکری از جوانان هم به بدنه ورزش -خاصه بسکتبال- تزریق شوند، باز هم رنگ و بوی بهروزی را نخواهیم دید، مگر آنکه افراد خبره و کاردان صحنه گردانی کنند تا سازوکاری رقابتی ایجاد شود . مخلص کلام این که در ورزش مدرن ، سن یک عدد است و جوان 18 ساله با میانسال 38 ساله رقابت می کند و هر کدام که شایسته تر بودند انتخاب می شوند . بعید می دانیم مسئولین ارشد ورزش ملتفت شده باشند که بازیکنان حاضر در تیم ملی بسکتبال - به اضافه دو، سه نفری که در اوج تجربه و کارایی حقشان را خوردند و روی نامشان خط قرمز کشیدند- بهترین های ایران هستند . هیچکس از مسئولین فعلی فدراسیون نمی تواند ادعا کند که مسبب این تغییرات بوده ، چرا که این روند از چند سال گذشته آغاز شده و بسیاری از ملی پوشان فعلی در اردوهای سالیان قبل هم حضور داشته و این پیراهن مقدس را پوشیده اند. تازه بد نیست آقایان مسئول بدانند که ریل گذاران جدید بسکتبال ایران(!) همین چند وقت پیش برای مسابقات مختلف دست به دامن بازیکنان مسنی شدند که برخی شان یا مصدومیت شدید داشتند یا سالها بود که چهار گوشه زمین بسکتبال را بوسیده بودند !
خرسند شدیم که فدراسیون جدید پس از ناکامی های وافر ، بالاخره به اولین عنوان (نایب قهرمانی بسکتبال سه نفره کاپ آسیا) نائل آمد .هرچند «ان‌قلت»های زیادی در خصوص شرایط متفاوت تیم ایران با سایرین ، میانگین سنی پایین رقبا ، عدم توجه به بازیکنان تخصصی و دارای رنکینگ وجود دارد - که در فرصت مقتضی به آن خواهیم پرداخت – اما امیدواریم منشاء خیر و نقطه پایانی براین دور باطل باشد .
فعلا که بساط تبریک و تهنیت و لقلقه کردن تهوع آور«تاریخ سازی» و «برای اولین بار» دوباره گسترده شده تا آقایان در باد این عنوان دمی قیلوله کنند . از آنجایی که مسابقات مهمی پیش روی بسکتبال ایران نیست و با وضعیتی که نظاره گر آن هستیم ، بعید نمی دانیم که این سرپوش ، ناکامی های گذشته را برای خیلی ها که دچار نسیان شده اند به باد فراموشی بسپارد . خدا خودش به بسکتبال این مملکت رحم کند ، ما که هرچه می گوییم فایده ندارد !
پی نوشت : «چون نمرود جهت سوزاندن ابراهیم، آتش برافروخت، زنبور دهان خود را پر از آب کرده از دور بر آتش می‌ریخت. جبرئیل پرسید: این آتش به آب دهان تو خاموش نمی‌شود، چه می‌کنی؟ زنبور گفت: به قدر قوّه باید تلاش کنم»!
* کامران خطیبی
پربازدید ها 
آخرین اخبار 
