وقتی یک فدراسیون بعد از آن همه نمره فنی ، آزمون و خطا و تجارب تلخ ، اعلام می کند که برای سرمربیگری تیم ملی ، چهار ایرانی و پنج خارجی از کشورهای اسپانیا، صربستان و ایتالیا را مد نظر قرار داده ، معنی اش می شود این که در هنوز هم بر آن پاشنه قبلی می چرخد ؛ یعنی نمی دانند یا نمی خواهند بدانند که چه می خواهند ، هدف گذاری ، برنامه ریزی و فلسفه معینی ندارند و دوباره پروسه لفاظی ، بازی با اسامی و رزومه سازی را کلید زده اند ! سعید ارمغانی ، مهمد بچیروویچ ، هاکان دمیر، زلاتکو جوانوویچ ، گوکتوغ دیلبازر ، علی آرزومندی ، محمدرضا اسلامی ، محمد کسایی پور ، مهران آتشی ، محسن صادق زاده و... همه و همه در طول دو سال و اندی آمدند ، کلی هزینه روی دستمان گذاشتند و رفتند ولی آن طور که آقایان وعده سرِخرمن می دادند ، تقویت که نشدیم هیچ ، تازه اعتباری که در آسیا قطره قطره جمع کرده بودیم ، کتره ای خشکاندیم . بگذریم که عذر بدتر از گناه می آورند و ناکامی های محض و مفتضحانه در کاپ آسیا ، جام جهانی ، بازی های آسیایی و ... را به گردن قضا و قدر و بدشانسی می اندازند و نکوهیده تراین که قطار بسکتبال را روی ریل تصور می کنند !
ای کاش می شد اندکی شیرین و به ذائقه زیباپسند شما می نوشتم، اما چه کنم که حقیقت، همچون زهر هلاهل تلخ است. تلخِ تلخِ تلخ !
پی نوشت :
پروفسور حسابی می گوید : حاصلضرب توان در ادعا مقداری ثابت است . هرچه توان انسان
کمتر باشد ، ادعای او بیشتر است و هرچه توان انسان بیشتر شود، ادعایش کمتر می شود.
پربازدید ها 
آخرین اخبار 
